Bizim ülkenin insanları ta çocukluktan özgür birey gibi yetiştirilmediği için hep birisini kendine yardımcı olarak arar.
Eğlenmeyi bile kendi kendine yapamaz.
Bu sebeple bizim kültürde her eylem toplu kalabalıklarla yapıla gelmiştir.
Düğün, dernek, bayram ve cenaze gibi eylemler birer örnektir.
Bu gibi aktivitelerde sorun yoktur.
Elverir ki her eylemin altındaki inanç doğru olabilsin.
Çünkü yanlışta ki birlikteler insanı dalalete götürür.
Hakka isyanda mahlukata itaat olmaz.
Bir yerde sorgulama ve eleştirel bakış yoksa, orada gelişim olmayacağı gibi değişim ve dönüşümde mümkün değildir.
Eskiden,
Büyüklerine soru sormak çok ayıp karşılanırdı.
Toplum büyükleri ve önderlerin ne derlerse doğru kabul edilir ona göre herkes uyardı.
Doğu toplumları bu sebeple içinden alim, aydın ve düşünür çıkaramamıştır son asırlarda.
Halbu ki Allah Resulü kendi yetiştirdiği ashabı bazen kendisine vahiy dışında muhalif oldukları olmuştur.
Allah Resulü kimseye küsmemiştir.
Misal; Hz. Ömer hudeybiye anlaşmasına itirazı biliniyor.
Yine Hz. Ömerin halifeliğinde camide bir kadın tarafından ayeti yanlış yorumladığı için eleştirilmesini görebiliyoruz.
Hz. Ömer bunun üzerine Rabbine hamd etmiştir.
Rabbim bana böyle arkadaşlar verdiğin için sana hamd olsun demiştir.
Peki ya şimdi ?
Bu gün bir hacıyı, hocayı veya siyasetçiyi eleştirmek çok riskli vede sıkıntılı bir durumdur.
Yolunmuş tavuğun dönerimsin dönmezmişsin bir gör.
Batı kendi Rönesans’ını yaptıktan sonra her dalda binlerce filozof ve düşünür yetiştirdiler.
18. asırda sanayi devrimini gerçekleştirdiler.
Sorun çözümü;
Her fert önce kendi donanimi ile ilgili eğitim ve meslek sahibi olabilmek için gayret ve çaba harcayabilmeli ki, özgüven gelişmiş olsun.
Bilinci insan ne istediğini bilir.
Kendiyle barışık olduğunda eşine ve cevresinde faydali olurken toplumda böylesi insanlarla çoğalir.
Kimliğini koruyamadığı hiç bir beraberliğe razı olmamalıdır bir insan.
Fatiha da demiyor muyuz; yalnız sana kulluk ederim. Ve ancak senden yardım isterim yarabbi !
Kelimeyi şehadette de yine öyle ! Ben şehadet ederim ki ALLAH birdir.
Burada ki antlaşma “ben” ile başlaması özgürlüğü ve birey olmayı gerektiriyor.
Ne babamız nede annemiz bizim adımıza ALLAH’ A söz vermiyorlar.
İslam’da aile, cemaat ve toplum olması doğaldır.
Ancak önce her çocuk evinde bir birey olabilecek kişilikte yetiştirilmesi gerekiyor.
Çocuklar yedi yaşıan kadar karakterleri oluşur.
Oyun oynama yaşında kesinlikle ağir işlerde çocuklar istidam edilmemelidir.
Oyunla gelişen çocuklar daha huzurlu ve başarılı olurlar.
Yanlış olan;
Ebeveynlerin ve hocaların dolma biber doldurur gibi kendilerine itaat eden uslu kuzu gibi çocuklar yetiştirmeleri bu günkü hayatta zor ayakta kalırken aynı zamanda böylesi bir terbiye ne dinidir nede medeni standartlara uygun bir eğitim ve öğretim değildir.
Soru soran bir çocuk yetişmesi icin okul, aile ve eğitimciler birlikte ortak hareket etmeleri gerklidir.
Bu günkü okullardan mezun olanlar.
Bir birinin aynısı tek tip insan yetiştirmekten öte gecmiyor.
Böylesi bir toplum ne özgür vatandaş nede gerçek bir inançlı ve düşünür alim çıkarması beklenemez.
