Geçen hafta şeker pancarı toplamak için mevsimlik işçi olarak Urfa’dan Sivas’a giden bir ailenin 3 çocuğu Kızılırmak nehrinde boğularak can verdiler. Ailenin feryadı yürek dağlattı.
Neredeyse her yıl Doğu illerinden batı illerine giden mevsimlik işçilerin yaşadıkları trajedileri, acıları sıklıkla duyarız. Ya bir kamyonet kasasında can verirler, ya sıkışarak bindikleri minibüste can verirler, ya tarlada devrilen traktörün altında can verirler, ya da doğulu oldukları için ırkçı bir saldırıya maruz kalırlar.
Gittikleri yerde sağlıksız koşullarda yaşamaya çalışırlar. Olayın bir diğer yönü Mevsimlik işçiler gittikleri yerde 6 ay çalıştıklarından çocukları hem eğitim döneminin başı, hem eğitim döneminin sonu eğitim ve öğretimden mahrum kalırlar. Sonra da sınavlarda diğer çocuklarla birlikte aynı şartlarda sınava girerler.
Ayrıntıya girmeden gerçekleri göremezsiniz. Sormamız gereken bam soru şudur:
Madem ki ülkenin ekonomisi kötü, neden hep Urfa’dan, doğu illerinden ülkenin batısındaki illere mevsimlik işçi gider de; neden batı illerinden doğu illerine mevsimlik işçi gelmez?
1)Doğunun geri bırakılması: Bu bugünün sorunu değil. 1960-1970 yılları arasında Devrimci Doğu Kültür Ocakları, Doğu’nun geri bırakılması karşısında mitingler, gösteriler yaparlardı. İsmet İnönü’nün raporlarında doğunun geri bırakılmasının bilinçli bir tercih olduğu görülüyor.
2)Devlet ve Hükümetlerin Kürt Sorununu kontrol etmek istemesinden dolayı devlet ve hükümetler tarafından ağalık sisteminin desteklenmesi. Doğunun her yerinde on binlerce dönüm arazi bir ağaya verilmiş. Sadece bir örnek: Viranşehir’de 100 bin dönümün üzerinde arazi birkaç feodal ailenin elinde. Viranşehir’de binlerce kişinin de bir dönüm arazisi yok. 100 bin dönüm arazinin sahipleri bu araziyi herhalde çalışıp kazanarak edinmediler. Devlet-hükümetlerin kendilerine sağladığı ayrıcalıklı imtiyazlarla edindiler.
3)Neredeyse dünyanın en verimli topraklarına sahip tarım kenti Urfa’dan her yıl yüzbinlerce mevsimlik işçi batı illerine tarlalara çalışmaya gidiyor. Sıra dışı bir çelişki değil mi? Maalesef GAP altyapısız ve çarpık bir şekilde geldi. Çok basit örneklersek; Suruç’un tümünde sulama olduğu söyleniyor. El alemin uzaya mekik gönderdiği şu günlerde yeni yapılan sulama projesi resmen skandal! Sulama sezonu içinde yeraltına döşenen boruların patlamadığı gün yok. Kanal başındaki tarlalar su altında çoraklaşırken kanal sonlarındaki alt taraflardaki arazilere su yetişemediği için binlerce dönüm araziden verim alınamıyor. İhaleciler sulama kanalını inşa ederken parayı çarpmak için 35 bin dönüme su yetecek çapta yapılan bir kanal 70 bin dönüm için yapılmış. 4 yıldır su bırakılıyor ama daha su bırakılmadan bitirilmesi gereken tahliye kanalları hala açılmamış.
4)Tarım ürünleri sanayisi çok sığ. Örneğin pamuk çok kaliteli bir ürün. Çiğitindeki liften para banknotu, bioenerjide, yem sanayi ve daha birçok alanda kullanılabilir ama bu ürün yeteri derecede sanayiye dönüştürülemiyor.
Geçmişten günümüze bu kadar ihmal karlık varda; günümüzde kısmı bir iyileşme yapılamaz mı diyeceksiniz? Yüzbinlerce mevsimlik tarım işçisi bulunan Urfa’nın İktidar partisi milletvekilleri mevsimlik tarım işçilerinin yaşam ve çalışma koşullarının düzenlenmesi için bir gün bile Meclis’te bu konuyu gündemine almadılar. Muhtemelen çok yoğundular! Başka işleri vardı. Hatta eski Tarım Bakanı iktidar partisi milletvekili Fakıbaba “Urfa’nın 48 il’e mevsimlik tarım işçisi göndermesi ile gurur duyuyorum” diyebildi.
Geçen yıl Urfa’nın ilçelerinden birinin İlçe Tarım Müdürü ile rastlantı sonucu bir yerde karşılaştım. Biraz sohbet ettik. Kendisine özellikle iktidar partisi milletvekillerinin tarımda çalışan vatandaşlarla, çiftçilik yapan vatandaşların sorunları ile ilgili “varsa gidelim kanun yapalım yasa yapalım, engelleyici bir yasa varsa değiştirelim” gibi konularda kendisini ziyaret edip etmediklerini sordum. “Hayır, asla. Sadece ararlar bu benim dostumdur, şu benim akrabamdır, yanına gelecek işini hallet derler” dedi.
İşte bunun adı milletvekilliği değildir!
İşte böyledir benim memleketim!
